Anne: ‘In het begin vond Froukje het best lastig om mij te accepteren. Ik begrijp dat wel. Een vrijwilliger die speciaal voor jou komt… dat is toch een soort toegeven dat je het alleen niet redt. Inmiddels zijn we een paar jaar verder. Froukje ziet mij niet meer als vrijwilliger en ik haar niet als mijn cliënt. We zijn bevriend geraakt. Voor de kinderen van mijn broer is ze een soort bonus-oma. Iedere week als ik kom, heeft ze bij Emmaus een klein cadeautje voor ze gekocht.’
Drukke baan
‘Ik ben vrijwilliger omdat ik naast mijn baan iets maatschappelijks wil doen. Het overlijden van mijn vader speelt daarbij ook een rol. Tijdens zijn ziekbed was hij omringd door mensen. Ik realiseerde me hoe belangrijk zo’n netwerk is als je ziek bent. En hoe heftig het moet zijn als je dat niét hebt. Ik besloot me aan te melden bij buddyzorg. Soms is het passen en meten om iedere week langs te gaan bij Froukje, ik heb een drukke baan als operationeel manager. Maar ik heb altijd zin om haar te zien.’
Verhalen
‘Froukje heeft een progressieve spierziekte. Toen ik haar ontmoette, liepen we nog weleens samen een rondje om de flat. Dat lukt nu niet meer. We gaan nog wel op stap, naar het park of naar een evenement. Maar vaak blijven we ook gewoon thuis om koffie te drinken of samen te eten. We praten veel. Froukje meer dan ik, en dat is prima. Ik vind het fijn om naar haar verhalen te luisteren.’
Meer informatie over buddyzorg
(foto: Annelien Nijland)