‘Mijn hoofd wil nog prima, maar mijn lichaam laat het steeds meer afweten. Lezen gaat bijna niet meer. Door mijn reuma word ik ook sneller moe en ik heb twee lekkende hartkleppen. Hoe ik daarmee omga? Ik heb geleerd om mijn hoofd te buigen. In mijn leven ben ik een paar keer bijna dood geweest. In de oorlog, ik ben uit ’37, en bij de bevalling van mijn tweeling. Ik heb geleerd om mee te bewegen met wat het leven mij brengt. Daarin lijk ik een beetje op mijn Franse grootmoeder. Zij was altijd vrolijk. Ik herinner me dat ze altijd liep te zingen in huis. Wij kijken naar wat we wel hebben, niet naar wat we kwijt zijn. Ik houd van mensen en heb het geluk gehad om veel te mogen leren. Ook nu ik 86 jaar ben, houd ik ervan om deze kennis te delen met anderen. Talen, oosterse filosofie, acupunctuur, massage of orthomoleculaire adviezen: over heel veel onderwerpen heb ik mappen vol met informatie waaruit ik graag kennis overdraag.’
Lieve mensen
‘Mijn grote geluk is dat ik gezegend ben met de mensen die op mijn pad komen. Ik wil graag dat u dát opschrijft: ik heb zulke lieve mensen om mij heen. Mijn thuiskoks, wandelmaatjes, buren, hulp in de huishouding, hulp bij digitale problemen, Met je hart, de Zonnebloem, Eet Mee, de Rotary Club – iedereen is zo goed voor mij. Ja, en dan is er natuurlijk ook AutoMaatje. Een jaar geleden heb ik me aangemeld. Ik moet vaak voor onderzoek naar het ziekenhuis. Voorheen ging ik met de Regiotaxi. Dan was ik altijd dubbel zenuwachtig: voor het ziekenhuis én omdat ik met de RegioTaxi moest. Ze konden nooit zeggen hoe laat ze kwamen en waren soms ook te laat. Dat kun je die mensen niet kwalijk nemen, ze hebben een enorm chauffeurstekort. Ook het ophalen zorgde voor veel stress. In het ziekenhuis moest ik beneden op het bankje wachten tot de chauffeur me ophaalde. Maar ja, ik hoor heel slecht. Dus als hij binnenkwam en mijn naam riep, dan hoorde ik hem niet. Dus iedere keer als er iemand binnenkwam die op een chauffeur leek, werd ik zenuwachtig. Zou het hem zijn?’
Paniekvogel
‘Een jaar geleden heb ik me aangemeld bij AutoMaatje. Marian was mijn eerste chauffeur en ik heb ook het liefste haar. Ze heeft iets moederlijks. Als ik mijn stok vergeten ben, wordt ze nooit boos of ongeduldig. Ook bij het ziekenhuis blijft ze onder alle omstandigheden rustig. Ik ben een beetje een paniekvogel. Dat is altijd al zo geweest en het zal ook niet meer veranderen. Laatst nog. Ik moest voor een hoortest naar het ziekenhuis. Die mislukte en toen moest het over. Marian vindt dat geen enkel probleem en blijft dan rustig zitten wachten. AutoMaatje is voor mij, en voor veel andere ouderen, een geweldige uitkomst. Want ik weet: ik word niet vergeten, Marian komt op tijd en als ik even een arm nodig heb dan is dat ook geen probleem. Elke keer als Marian wegrijdt, voel ik me zo dankbaar en blij. Ik hoop dat zij ook veel energie krijgt van de ritjes met mij.’
Lees ook het interview met Marjan Engelsman, het AutoMaatje van Rosemarie
Meer weten over chauffeur worden bij AutoMaatje
