Tony: ‘Het is nu vijf jaar geleden dat mijn man werd opgenomen in een verpleeghuis. Na een leven samen voel je je dan wel een beetje eenzaam. Om mij heen vallen steeds meer mensen weg. Ik had een kaartclubje. De een na de ander kreeg dementie of overleed. Weg kaartclubje. Natuurlijk zijn er de kinderen: ik heb twee zoons en zeven kleinkinderen. Die komen regelmatig hoor, zo is het niet, maar ja: ze zijn niet altijd beschikbaar. Als je dan niet zelf iets onderneemt, dan wordt het zo triest allemaal.
Leeftijdsverschil
‘Ik heb een mail gestuurd naar U Centraal. Het leek me fijn om iemand te hebben om mee te fietsen – ik fietste toen nog – en te wandelen. Toen Jolanda voor het eerst de trap opkwam, schrok ik. Ik dacht: wat is ze jong! Ze had mijn dochter kunnen zijn! Gelukkig bleek ons leeftijdsverschil geen enkel probleem te zijn. Het was meteen gezellig. We maakten wandelingen, dronken koffie en konden gezellig kletsen.
Hommel
‘We zien elkaar eens per week. Tussendoor stuurt Jolanda mij ook fotootjes, bijvoorbeeld van wandelingen die we maakten. Kijk eens, zegt ze dan, wat een mooie hommel op die bloem! Ik zie die hele hommel niet, mijn ogen willen niet meer zo, maar wat maakt het uit. Ik vind het leuk dat ze me met haar telefoon fotootjes stuurt, haha. Als Jolanda er is, hebben we altijd hele gesprekken. Over de politiek, over ziektes, over onze huizen – gewoon: over het leven.
Dansen
‘We proberen ook iedere keer even naar buiten te gaan. Zo maken we van alles mee. Laatst waren we in het park, daar was een demonstratie. Die actievoerders maakten muziek en waren aan het dansen. Heel gezellig. Ik heb even een dansje meegedaan hoor. Vroeger danste ik veel. Ik ben geboren in Vlissingen maar in Duitsland grootgebracht. In mijn jeugd ging ik graag naar dansavondjes. Daar kon je ook praten met elkaar. Tegenwoordig hebben ze festivals. Wat ze daar doen, heeft niets met dansen te maken. Je kunt elkaar niet eens verstaan, zo hard staat de muziek.
Gelijkwaardig
‘Jolanda en ik hebben onze band langzaam opgebouwd. Ik kan mijn verhaal bij haar kwijt. Als ik verdrietig ben, kan ik ook bij haar huilen. Dat vindt ze niet erg. Natuurlijk doe ik dat niet iedere keer hoor, helemaal niet, maar het kán. En weet je wat ik zo fijn vind? Het gaat twee kanten op. Ons contact is gelijkwaardig. Jolanda kan ook haar verhaal bij mij kwijt. Het voelt helemaal niet alsof zij de hulpverlener is en ik de cliënt. We zijn vriendinnen geworden.’
Lees ook het verhaal van Jolanda
Bekijk informatie over Buddy & Bezoek
Bekijk informatie over vrijwilliger worden bij Buddy & Bezoek
